Bij mij werkte het stoppen met actief gokken pas door middel van lotgenotencontact. Op het laatst, op het dieptepunt van mijn verslaving, dacht ik oprecht dat ik de enige op de wereld was met dit probleem. Even nuanceren: natuurlijk wist ik dat er meer waren, de casino’s en de gokhallen zitten vol met gokverslaafden. Toch voelde en waande ik me ‘alleen op de wereld’. In ruim 20 jaar verslaving heb ik misschien één of twee keer een gesprek over gokverslaving met een medegokker in een gokhal gehad, terwijl dat nu juist het daar circulerende probleem is.
Na mijn intake bij de Anonieme Gokkers sprak ik wekelijks zo’n vijftien tot twintig mensen die hetzelfde hadden als ik. Met dezelfde schaamte, hetzelfde negatieve zelfbeeld, dezelfde ervaringen met liegen en bedriegen, dezelfde financiële maar vooral morele schulden. Daar kon voor mij althans geen psycholoog of psychiater tegenop.
Praktische kennis delen met mensen die ook tot hun nek in de modder hebben gezeten, dat werkt. Ik voelde -en voel me er nog steeds- thuis.